Hai dous anos, o representante dunha activa asociación de autistas de Xaén fíxome unha pregunta: ¿pode o teatro axudar dalgunha maneira aos nenos (e aos seus pais) a comprender a outros nenos que teñen certas características especiais, nenos que moitas veces non xogan, que en ocasións fan movementos repetitivos ou accións chocantes, que, en definitiva, normalmente non ofrecen facilidades para relacionarse con eles, e que, nalgúns casos, apenas falan? Desde entón, durante certos intervalos ao longo de dous anos, tratei de atopar unha resposta a esa pregunta, intentei educarme sobre un mundo tan complexo como variado, e fixen todo o posible por atopar estratexias dramáticas e narrativas que atraian ao público máis amplo posible, coidando de non terxiversar a complexa realidade do autismo. Deste xeito nace a historia de Pedro e dos que conviven con el. E gustoume emprender esta viaxe, esta procura e descubrir a onde me conducían uns personaxes e unha trama. Estes personaxes tamén conectan con certos temas que me interesan especialmente, relacionados coas dificultades de comunicación interpersoal e as diversas percepcións da realidade. O resultado son Pictogramas. Espero que ti tamén o disfrutes.Pictogramas. Espero que ti tamén o disfrutes.